VEMOD

Indien je een grote fan bent van atmosferische extreme metal, dan stip je 19 januari maar in je agenda aan. Die dag verschijnt eindelijk, na maar liefst twaalf jaren vol wachten en uitstel, het nieuwe album van Vemod. De Noorse grootmeesters in het genre testen ons geduld al jaren, maar we mogen er wel bij stellen dat het trio op ‘The Deepening’ niemand onberoerd laat. Dankzij hun live shows, waar een aantal van de songs al enige jaren werden gebracht en steeds werden verfijnd, wisten we al dat er een klapper te wachten stond. Maar zelfs dan nog waren we als door stomheid geslagen toen we dan eindelijk het eindresultaat van dat jarenlange puzzelen hoorden. Na het intro volgt met ‘Der Guder Dør’ meteen een 13 minuten durend stuk episch grandeur dat je telkens opnieuw kippenvel bezorgt. Er zitten snelle, heftige black metalpassages in die doen denken aan de oude releases van Emperor of Enslaved, evenals aan de heftige stuff die tegenwoordig vaak opduikt in hun thuisregio rond Trondheim. Halfweg slaat de stemming echter om en krijg je een dromerige kant van het trio te zien. Alles wordt gemoedelijker, de sound breekt open, er is ruimte voor brede akkoorden vol gevoel en de synthesizers en bijna hemelse klare zang van Jan Even Åsli zorgen voor een krop in je keel. Wat een duistere schoonheid! ‘True North Beckons’ is wat brutaler van opzet, maar ook hier zit weer een tussenstuk in dat ruimte laat voor introspectie. ‘Inn i lysande natt’ is (buiten de intro en intermezzo) de meest compacte song met ‘slechts’ zeven minuten, en ergens wijkt deze song nog het meeste af van alle black metalregels. De gitaarsound verwijst eerder naar new wave, zeker in combinatie met het basloopje dat de basis vormt. Bovendien is het nummer bijna compleet instrumentaal, op een streepje sfeervolle heldere zang dat eerder als extra instrument wordt aangewend. En dan moet het hoogtepunt nog komen! Titelsong ‘The Deepening’ is een maar liefst zestien minuten lang meesterwerk dat ons bij elke luisterbeurt opnieuw naar de keel grijpt. De manier waarop Jan Even’s gedragen zang duelleert met de raspstrot van drummer Eskil Blix (die live gitaar en zang op zich neemt) is subliem opgezet en draagt enorm bij aan de bijna verpletterende melancholie die van de song uit gaat. Werkelijk alle stijlelementen die Vemod definiëren, culmineren in deze gelaagde hekkensluiter. Perfectie bestaat dan misschien niet… maar daar komen ze toch duivels dichtbij!