VILLE VALO

Ruim vijf jaar na het einde van HIM keert Ville Valo terug met zijn eerste soloalbum. Een plaat die hij in alle eenzaamheid heeft gemaakt in coronatijden en dan ook die sfeer van eenzaamheid en donkere gedachten perfect weerspiegelt. Muzikaal ligt dit in het verlengde van HIM die met hun ‘love metal’ een aparte plaats in de muziekscene wisten te veroveren. Een kopie is ‘Neon Noir’ echter niet. Valo neemt een forse duik in zijn jeugd en incorporeert veelvuldig elementen uit de jaren 80. De songs zijn vaak doordrenkt van synths en de alternatieve gitaarsound die in die tijd furore maakte. Denk aan The Sisters Of Mercy of Cocteau Twins, twee bands die Valo ook zelf als inspiratiebron aanhaalt. Dit ‘love metal’ noemen is eigenlijk niet de juiste benaming, we houden het liever op ‘love rock’. Maar dat betekent niet dat het een collectie verwaterde songs is geworden. De single ‘Loveletting’ is zelfs een fijne oorwurm die menig fan zal weten te overtuigen. De term neon noir houdt een tegenstelling in en dat weerklinkt ook op de plaat. Nu eens donker, dan weer licht, nu eens zwaar aangezet met stevig gitaarwerk, dan weer een iets lichtvoetiger song, … Noem dit gerust een melancholische gids in donkere tijden, maar met voldoende lichtpunten om je aan vast te klampen.