WATAIN

Al enige tijd keken we hongerig uit naar een teken van leven van Watain, tot nader order één van de ultieme black metalbands op deze planeet. En hun formaat zou nog wel eens kunnen toenemen nu ze samenwerken met Nuclear Blast, het grootste metallabel op deze stinkende aardkloot. Ach ja, natuurlijk zullen een aantal ‘trve’ en ‘kvlt’ figuren vinden dat dit niet kan, maar dat soort gelul van losers in kelderkamertjes horen we al lang niet meer… Het enige wat ons na aan het hart lag, was de vraag hoe deze plaat zou gaan klinken. We hielden weliswaar van de primitieve slagkracht van voorganger ‘Trident Wolf Eclipse’, maar tegelijk misten we daarop toch de vele nuances die de muziek van Watain rijk is. Met hooggespannen verwachtingen begonnen we dus te luisteren naar ‘The Agony & Ecstasy Of Watain’. Je krijgt meteen een kickstart met ‘Ecstasies In Night Infinite’, een rauw beest dat de trend van vorige plaat lijkt voort te zetten en meestal aan lichtsnelheid voortjakkert als een hagelstorm die je gezicht geselt. Ook ‘The Howling’ gaat heel pittig van start en lijkt het ingeslagen pad verder te zetten, maar laat als eerste toch die meeslepende en epische gitaarlijnen horen die je een haast verheven gevoel geven, al is het maar even. ‘Serimosa’ is een stuk ingehoudener en klinkt bij momenten zelfs doomy, maar net daardoor lijkt de onderhuidse dreiging zoveel groter. ‘Black Cunt’ zal weerom voor enige consternatie zorgen, al zullen zij die zich eraan storen toch voor gek staan, zoals Erik hierboven al aangaf. Na de bullebak ‘Leper’s Grace’ doet het korte intermezzo ‘Not Sun Nor Man Nor God’ met zijn cinematisch klinkende piano en machtige gitaarlijn de haartjes op je armen overeind staan, een ideale opbouw naar het dik zeven minuten durende ‘Before The Cataclysm’, waarin de riffs ons meer dan ooit aan Dissection doen denken en je enorm veel schakeringen mag verwachten. Wat een song! En dan moet het hoogtepunt van de plaat nog komen: ‘We Remain’ is een vrij atypische song voor Watain, maar tegelijk past ‘ie wel helemaal in de flow van dit album en is het een bescheiden meesterwerk geworden. De zang wordt gedurende de eerste twee minuten van de song gedragen door niemand minder dan Farida Lemouchi (Molasses, ex-The Devil’s Blood), die al jaren een innige band heeft met Watain en die nu voor het eerst op plaat bestendigt. Wanneer de vocalen dan worden overgenomen door Erik zelf is de sfeer al helemaal gezet, maar wordt ze plots wel een pak grimmiger. Toch blijft het nummer verder trouw aan zijn trage tempo en bedrukkende atmosfeer tot de melodieuze leads naar het einde toe enig licht toelaten in de bodemloze duisternis die Watain heet. Die hele kloof springen we met ware doodsverachting weer in op het jachtige ‘Funeral Winter’, alvorens de plaat af te sluiten in grootsheid met het bij momenten bombastische ‘Septentrion’, een schitterend staaltje necro black metal waarin toch weer heel wat gevoel opgeborgen zit. Je merkt het al, de luisteraar wordt constant heen en weer geslingerd tussen de uitersten in de sound van Watain. Dat komt niet enkel de dynamiek ten goede en maakt dat je weer véél meer variatie krijgt dan op ‘Trident Wolf Eclipse’, maar het maakt ook dat de titel ‘The Agony & Ecstasy Of Watain’ een vlag is die de lading helemaal dekt. Het ene moment word je gekweld en afgeranseld met de meest brutale black metal en voel je je alsof je in een juten zak vastgebonden van een hoge trap naar beneden wordt geknikkerd, om vervolgens gezalfd te worden met pakkende gitaarharmonieën die je als het ware in extase brengen.