WOLFTOOTH

Stoere mannenmetal uit Richmond, Indiana! Deze jonge band met niet meer zo heel erg jonge leden presenteert met 'Blood & Iron' zijn derde album in amper vier jaar tijd. Een of ander alomtegenwoordig virus zal zeker iets met de hoge productiviteit te maken hebben, maar desalniettemin blijft het een opmerkelijke prestatie. Wie de plaat voor een eerste keer hoort, moet bijna van slechte wil zijn om de invloeden van Grand Magus en de oude platen van The Sword niet te (h)erkennen, maar dat hoeft uiteraard geen nadeel te zijn. Doomy heavy metal met een hoog stoner gehalte en een recht evenredig gevoel voor epiek en grandeur, we weten het soms wel te smaken, op voorwaarde dat de songs sterk genoeg zijn én de zanger niet op de zenuwen werkt. Op beide vlakken scoort Wolftooth een aardige voldoende, doch ook niet meer dan dat. De nummers zijn behalve stoer en bonkig ook melodieus en meeslepend, maar misschien net dat tikje te langdradig en bijna krampachtig volgens het boekje. Soms hadden we zelfs het gevoel dat we naar een stel covers aan het luisteren waren, zonder daarbij te kunnen zeggen naar welke precies. Vocaal krijgen we dan weer een kruisbestuiving van Ozzy in zijn betere dagen en Jason Shi van ASG en hoewel dat zeker niet slecht is, hadden we toch liever iets meer JB van Grand Magus gehoord. Het geheel klinkt nu net iets te zeemzoetig om te blijven boeien, al zal dit vooral een kwestie zijn van persoonlijke smaak. Wolftooth hoeft zich geenszins te schamen voor 'Blood & Iron', maar of ze de poorten naar wereldfaam er mee zullen openen valt toch te betwijfelen. Fans van zowat alle acts die in dit schrijfsel opduiken, zullen echter niet bedrogen uitkomen.