BELPHEGOR

Onze favoriete satanisten van Belphegor zijn na vijf jaar terug met een nieuw album, getiteld ‘The Devils’. Meesterbrein Helmuth stond deze keer in voor het gitaarwerk, ketterse grunts, koren, spreuken en gezangen, en dat zijn er een heel pak. Het grote verschil met voorganger ‘Totenritual’ zit er hem in dat er een pak minder op snelheid wordt gespeeld maar vooral die zangpartijen domineren in trage, impressieve en obscure nummers die je het best beluistert in het volle daglicht want je voelt je bloed letterlijk stollen in de aderen. Uiteraard gaat men op de gekende Belphegor-wijze nog eens als een razende tekeer en dat hoor je vooral in die overweldigende blastbeats zoals in opener ‘The Devils’. Helmuth zijn gekrijs moet niet onderdoen voor de duivel zelf en de dreiging druipt er letterlijk vanaf. ‘Totentanz - Dance Macabre’ begint met enkele lichte strijkers waarop een waanzinnig schreeuw het begin van alweer een nummer in onvervalste razernij voortbrengt. Een groot verschil met ‘Glorifizierung des Teufels’ dat stukken doom bevat, maar door dat meeslepende tempo en koorzang ongelofelijk sterk klinkt. Ook op ‘Damnation – Hoellensturz’ wordt het gaspedaal ingehouden, maar primeren de voortreffelijke gitaarlijnen. Het nummer bevat heel wat lagen en laat zelfs eventjes een break met een oosters snaarinstrument en vrouwelijke klaagzang horen. ‘Virtus Asinaria – Prayer’ klinkt zelfs nog indrukwekkender met een massief koorzanggebed dat steeds meer ritmischer en bezwerender weerklinkt, en behoort zowat tot het sterkste werk dat Belphegor ooit gebracht heeft. ‘The Devils’ laat een band horen die verder is geëvolueerd maar toch vertrouwd in de oren blijft klinken. Benieuwd of ze dit ooit nog gaan kunnen overtreffen.