DEEP PURPLE

Als een band met het predicaat ‘legendarisch’ door het leven gaat, is elk nieuw album een beetje een heikele zet. Zeker in het geval van Deep Purple wordt onmiddellijk de vergelijking getrokken met de glorieperiode uit de jaren zeventig, beter bekend als de ‘Mark II’ era. Zinloos natuurlijk, want elke band evolueert nu eenmaal en op een paar die hards na zit niemand te wachten op een doorslagje van toen. En toch kunnen we het nieuwe album een ode aan de good old days noemen, maar dan ondergedompeld in een fris bad dat de ondertussen 57 jaar oude band in een ruk in de 21^ste eeuw plaatst. Zonder afbreuk te willen doen aan het werk van Steve Morse heeft zijn vervanger Simon McBride op een of andere manier zijn stempel gedrukt op ‘=1’. De Noord-Ier is gepokt en gemazeld in de bluesrock en heeft op een of andere manier zijn collega’s geïnspireerd tot een klassieker geluid, al benadrukken zowel de gitarist zelf als de andere bandleden dat dit een groepswerk is. Opener ‘Show Me’ zet meteen de toon: dit is de Purple die we willen horen. Geen seconde krijg je de indruk dat hier een stel bezadigde zeventigers (met uitzondering van de pas 45-jarige McBride dan) aan de slag is. Dat bleek ook al uit de eerste single ‘Portable Door’. Gillan mag dan niet meer de hoogste noten halen, de frontman weet zijn streng nog steeds te trekken. Veel jonge springers kunnen er nog wat van leren. Op het album valt vooral de naadloze combinatie van keyboards en gitaar op, en net dat is de tandem die Deep Purple tot die grootheid heeft gemaakt. Of de band er nieuwe fans mee zal aantrekken, valt te betwijfelen, de oudere garde daarentegen hoeft niet te twijfelen.