THE DEVIL WEARS PRADA

The Devil Wears Prada is zo’n steengoede band, waarvan je eigenlijk niet eens echt in de gaten hebt dat men er is. Maar als men dan weer opduikt – in je playlist, het livecircuit of elders – dan is het steevast genieten geblazen. Het zestal is immers één van die metalcorebands die de grenzen van het genre heeft weten op te rekken, zonder daarvoor al te veel krediet op te eisen. Krediet wat ze alleen al op basis van vorige langspeler ‘The Act’ uit 2019 enorm verdienen. ‘Color Decay’ moet daar als opvolger natuurlijk tegenop boksen. Maar de band komt ook op deze nieuwe langspeler weer bijzonder goed uit de verf. Het rijke kleurenpalet dat ‘The Act’ zo sterk maakte is nog immer behoorlijk aanwezig. En ondanks dat het schijfje misschien een tikkie minder onorthodox klinkt, is dit wederom een plaat die niet zonder risico is. Meest experimentele track is het rustige en met de nodige elektronica uitgeruste ‘Fire’, evenals diens voorganger ‘Twenty-Five’. Daarmee zit het meest onorthodoxe songmateriaal wat verder naar achteren op de plaat, terwijl het eerste deel vooral heel bekend aanvoelt. Dat komt mede door de kenmerkende dynamiek van de rauwe strot van frontman Mike Hranica met de cleane zang van gitarist Jeremy DePoyster: wat werkt die combinatie toch lekker, getuige tracks als ‘Salt’, ‘Noise’ en Trapped’. Met afsluiter ‘Cancer’ sluit het zestal af met een track die nog lang nazindert in je hoofd. The Devil Wears Prada mengt op ‘Color Decay’ andermaal op slimme wijze innovatie, catchy melodieën en diepgaande tekstuele inhoud.