VISIONS OF ATLANTIS

Met het album ‘Armada’ krijgen we het vervolg van de piratensaga waarmee Visions of Atlantis de metalwereld twee jaar geleden verraste. Niet dat we nu een volledige stijlbreuk krijgen, maar de symfonische metal bevat voldoende zijsprongetjes om tot een boeiend geheel te komen. De gitaren en de drums klinken alvast heel wat steviger dan voorheen en de productie en mastering zijn in handen van ervaren mensen. Maar ook muzikaal heeft de groep enorme stappen gezet. De composities en de bijhorende teksten zijn zeer doordacht en zijn bovendien heel gevarieerd, zowel qua tempo als stijl. Zo zijn er heel wat Keltische invloeden te horen en laat Clémentine Delauney te gepasten tijde haar prachtige operastem weerklinken. Ze wordt perfect in balans gehouden door Michele Guiatoli, die soms wat meer agressiviteit brengt, zonder weliswaar te grunten. De melodieuze gitaarsolo’s van Douscha en de orkestrale arrangementen van producer Felix Heldt zijn indrukwekkend. De songs variëren van een emotionele ballad over bombastische power metal naar aanstekelijke refreinen en de folky invloeden worden verstrekt door het gebruik van instrumenten zoals dwarsfluit en doedelzak. Op een bepaald moment klinkt ook Shakira in een metaljasje door de boxen, m.a.w. variatie troef dus. Met twee epics van boven de zeven minuten worden ook de progressieve fans op hun wenken bediend. Kortom, met dit laatste album kan Visions Of Atlantis stilaan voet zetten naast bands als Nightwish en Epica. Ze moeten wel nog in de pikorde op festivals stijgen, maar ze zijn alvast op de goede weg.