DOKKEN

Een hele reeks gebeurtenissen zorgde ervoor dat de fans elf jaar moesten wachten op een opvolger van ‘Broken Bones’. Oprichter Don Dokken is de enige overblijvende van de oorspronkelijke bezetting. ‘Heaven Comes Down’ keert terug naar de oude sound van Dokken, waarbij een mooie balans tussen heavy metal en hardrock wordt gezocht. Sommige riffs doen denken aan Led Zeppelin en Deep Purple, terwijl in de ballads een vleugje Scorpions herkenbaar is. De snerpende en vingervlugge gitaarsolo’s van Levin klinken meestal melodieus en vormen de ruggengraat van tien lekker in het oor liggende songs. De stem van Don is best oké, maar hij haalt niet meer de hoge noten van weleer, een beetje vergelijkbaar met de evolutie van de stem van Ian Gillan. De meeste nummers zijn midtempo naast enkele ballads. Het album eindigt eerder verrassend met de akoestische song ‘Santa Fe’, waarin Don zijn vlucht uit het drukke Los Angeles op sentimentele wijze omschrijft. In tegenstelling tot vroeger zijn de teksten meer geladen en meer op maatschappelijke thema’s afgestemd. Gezien de fysieke ongemakken en de leeftijd van Don zou dit weleens het laatste album van de groep kunnen zijn.