ELECTRIC CALLBOY

De Duitsers van Electric Callboy (tot voor kort bekend als Eskimo Callboy) werken vanaf het begin polariserend: je houdt van hun mix van happy hardcore en metal of je haat het. Er zit weinig tussenin. Het album ‘The Scene’ uit 2017 kwam nog over als ‘makkelijk en goedkoop scoren’, met simpel, maar catchy en behoorlijk inhoudsloos materiaal, terwijl we dachten dat de band met opvolger ‘Rehab’ uit 2019 – een veel serieuzer album – eindelijk een beetje op zou groeien. Hoe mis konden we het hebben! Sindsdien – en misschien wel sinds het vertrek van frontman Sebastian Biesler – vond de band namelijk vooral zichzelf. ‘Hypa’ werd een gigantische hit, mede door het opzwepende karakter en de toffe clip, waarin de bandleden eruitzien alsof ze uit New Kids zijn weggelopen. Bij nagenoeg elke song die ze daarna uitbrachten was het vervolgens raak: van ‘We Got The Moves’ en ‘Pump It’ tot aan ‘Spaceman’, tracks die overigens allemaal op dit nieuwe album te vinden zijn. De band heeft wat dat betreft een formule gevonden die voor hen én het publiek werkt: happy hardcore met daarover een dikke laag gitaren, catchy refreinen en hilarische clips. En dat is knap. Tegelijkertijd is het de grootste zwakte, want daardoor kan het songmateriaal formulematig overkomen. Dat wordt op ‘Tekkno’ doorbroken met nummer als ‘Hurrikan’ - dat begint als een elektronische schlager en eindigt als deathcore; echt waar! – en verrassend licht materiaal, zoals ‘Fuckboi’ en de Linkin Park-achtige afsluiter ‘Neon’. Echte verrassingen heeft ‘Tekkno’ los van deze tracks misschien niet in petto, maar dat is ook niet erg. Want hoe je het ook wendt of keert, de zes Duitsers geven met ‘Tekkno’ een geweldig lesje in effectiviteit. Tien nummers en slechts een half uur lang vliegen de klappen je om de oren, want elke track voelt als een klap op je slaap – afwisselend links en rechts – terwijl je het songmateriaal al na één keer horen luidkeels meezingt. Van die effectiviteit kan menig band nog veel, maar dan ook echt heel veel leren.