SHYLMAGOGHNAR

Nimblkorg is een grote meneer. met de vorige twee albums van Shymagoghnar heeft hij dit reeds overduidelijk bewezen. Al vanaf de instrumentale opener ‘I Hear the Mountain Weep’ is het direct dik prijs, wat een prachtige song. Dit grijpt je direct naar de keel en laat je niet meer los. Het is een adembenemend stukje melancholie gepresenteerd in een verpakking van muzikaal meesterschap. Kan dit hoge niveau blijven behouden worden gedurende het volledige album? Het antwoord hierop kan niets anders zijn dan ‘ja’. Ja, omdat de ene pakkende riff na de andere je om de oren wordt gestrooid. Ja, omdat deze Nederlander de kunst van songs schrijven enorm goed beheerst. Ja, omdat het allemaal klinkt als een klok en een sfeer schept die verslavend werkt. Zo kunnen er nog oneindig veel ja’s neergepend worden, de verbazing blijft maar komen. Dit kunstwerkje gaat gewoon lekker over het uur en verveelt geen enkele seconde. Geen opvulwerk, elke noot is op de juiste plaats en raakt het doel keer op keer. Wandel samen met dit briljante stukje muziek op een trip van intense en pakkende duisternis, een trip die ongetwijfeld gaat eindigen in de jaarlijsten. Het hoofd wordt diep gebogen voor Kevin Bertrand, want ere wie ere toekomt! Beter dan dit wordt het niet.