SKÁLMÖLD

Eilandbewoners blijken toch altijd een streepje voor te hebben wat authenticiteit en originaliteit betreft. In het verleden ondervonden we dat met Ierland, nu is onze focus al geruime tijd verplaatst naar IJsland. Een goed voorbeeld daarvan is Skálmöld. Een jongere band dan Sólstafir, maar even eigenwijs. Sinds debuut ‘Baldur’ (ook alweer 13 jaar geleden) wisten we deze eigenzinnige mix van folk muziek, black/death metal, punk en serene devotie in beklijvende samenzang op waarde te schatten. Dit zesde studioalbum ‘Ýdalir’ komt 5 jaar na ‘Sorgir’ (en een liveregistratie), maar lijkt wel een geperfectioneerde versie van het bandgeluid. Van begin tot einde ervaar je de stoere zelfkennis van dit stabiele zestal. Allen leveren ze ook nog zangpartijen, zodat het een rollercoaster van differentiële indrukken wordt. Je wordt in snel tempo geconfronteerd met death growls, black screams, serene samenzang en plechtige interludia. Toch weet Skálmöld dat te presenteren op een behoorlijk overzichtelijke manier. Dat danken we aan de sierlijke gitaarpartijen die geënt zijn op klassieke heavy metal en meestal slepend zijn. Na de devote intro met akoestische gitaren en orgel, willen we enkele hoogtepunten benadrukken. Let wel, heel het album is van uitzonderlijke kwaliteit, maar ‘Verðandi’ is toch wel een klasse apart met zijn verstilde passage waarin hobo, orgel en gitaren samen naar een climax toewerken. Ook de afsluiter ‘Ullur’, die 11 minuten van je leven in beslag neemt, is een song die alleen Skálmöld kan creëren. Het vangt aan met herkenbare riffs en ruwe zang, maar de sensitieve gitaarsolo’s leiden naar een passage met afgemeten gitaarnoten en rein gezongen folk melodieën. Even later gaat dat over in oorstrelend gitaarwerk, later zwaar met orgel aangezet om een pompeuze apotheose naar onze buis van Eustachius te sturen.